Polska tradycja tkactwa dwuosnowowego – jednego z najciekawszych i najoryginalniejszych rzemiosł kultury ludowej – wywodzi się z Polski północno-wschodniej, a najstarsze, wełniane, podwójnie tkane dywany tworzone były na Mazurach już w XVIII wieku. Tkaniny wełniane, podwójne zwane dwuosnowowymi pierwotnie wykonywane były dla kościołów oraz dworów. Jeszcze kilkanaście lat temu można je było spotkać w co drugim podlaskim domu. Służyły do przykrywania stołów, łóżek, często stanowiły dekorację ścienną, przekazywane córkom jako wiano.
Główne wzory i motywy na tych tkaninach to: gwiazdy, listki, zwierza, korowody, sceny z życia wsi. Tkanina składa się z 2 pojedynczych, o przeciwstawnych kolorach warstw, połączonych wzorami oraz na brzegach. Wykonana jest z naturalnej przędzy wełnianej. Na warsztacie tkackim, tkaczka używając drewnianej listewki tzw. prądka, wydobywa na wierzch nici dolnej osnowy, równocześnie przeciągając w dół nitki górnej warstwy. W końcowym efekcie powstaje kompozycja gdzie jedna strona tkaniny jest odwrotnością kolorystyczną drugiej. Splot płócienny, którym tkane są dywany narzuca charakterystyczną geometryzację wzorów. Obecnie tą zanikającą sztuką aktywnie zajmuje się już niewiele pań skupionych na Podlasiu.
Osiem kobiet, Helena Gołko, Alicja Kochanowska, Filomena Krupowicz, Kazimiera Makowska, Teresa Pryzmont, Danuta Radulska, Bernarda Rość, Ludgarda Sieńko to bohaterki wystawy, których prace już w marcu pokażemy w Salonie Hoffman.
